Gatunek rośliny z rodziny bobowatych, występujący dość powszechnie w Europie i umiarkowanej strefie Azji. W Polsce jest rośliną rzadką.

Siedlisko: rzydroża, suche łąki.

Pokrój: Półkrzew o wysokości do 60 cm i nieprzyjemnym zapachu. Przeważnie nie wytwarza rozłogów.

Łodyga: Zdrewniała, rozgałęziona, zazwyczaj ogruczolona i owłosiona, ze skróconymi pędami przekształconymi w ciernie (często dwudzielne).

Liście: Trójlistkowe z przylistkami. Listki owalne, tępo piłkowane, drobne.

Kwiaty: Grzbieciste motylkowe, ciemnoróżowe. Wyrastają po 1-3 w kątach górnych liści. Mają tępy żagielek, nieco tylko dłuższy od skrzydełek i łódeczki. Kwitnie od czerwca do września.

Owoc: Strąk zawierający przeważnie 1 nasiono.

Surowiec zielarski: Korzeń.

Skład chemiczny: Olejek eteryczny do 0,2%, spinozyn, flawonoidy (m.in. ononina, dwuhydroononina, trifolizyryna i onospina), trójterpeny (m.in. α- β- i γ-onoceryna oraz pochodne kwasu glicyryzynowego – bezpostaciowy ononid), garbniki, kwasy organiczne (np. cytrynowy), żywice, fitoaglutyniny, pochodne kumaranochromanu, sole mineralne.

• Dość silne działanie moczopędne, ułatwia wydalanie z organizmu mocznika, chlorków i różnych szkodliwych produktów przemiany materii.
• Przetwory z wilżyny słabo pobudzają wydzielanie soku żołądkowego, w niewielkim stopniu hamują drobne krwawienia z włosowatych naczyń przewodu pokarmowego.
• Ma słabe działanie przeciwzapalne, korzystne w leczeniu żylaków odbytu.
• Przetwory z wilżyny stosuje się przede wszystkim w chorobach nerek i dróg moczowych.
• Przetwory z wilżyny stosowane w dawkach leczniczych nie wykazują działania szkodliwego.
• Niekiedy stosuje się korzeń wilżyny w żylakach odbytu (hemoroidach) i towarzyszących im krwawieniach oraz bólu i świądzie.

Zbiór i suszenie: Jesienią lub wczesną wiosną wykopuje się korzenie, myje i suszy w suszarni ogrzewanej w temperaturze do 45 °C.

Napar (z korzenia wilżyny)

1 łyżkę rozdrobnionych korzeni zalać w termosie 1-1 1/2 szklanki wody wrzącej, zamknąć i pozostawić na 1-2 godz. Pić po 1/4-1/3 szklanki 2-4 razy dziennie miedzy posiłkami jako środek moczopędny.