Gatunek rośliny z rodziny rdestowatych. Występuje w całej Europie i na większości obszaru Azji, w Afryce Północnej i w Australii. Rozprzestrzenił się wraz z europejskim osadnictwem w Ameryce Południowej i Afryce. W Polsce gatunek pospolity na całym obszarze, na polanach, łąkach i przydrożach. Rośnie na glebach żyznych, bogatych w azot.

Pokrój: Roślina wieloletnia, 30-100 cm wysokości.

Liście: Odziomkowe na długich ogonkach jajowato-podługowate, górne liście siedzące.

Kwiaty: Roślina dwupienna. Kwiaty małe, jednopłciowe w luźnych, wąskich wiechach, czerwonawe. Okwiat składa się z 6 działek w dwóch okółkach. Kwiaty męskie mają 6 pręcików, których długie nitki zwisają na zewnątrz okwiatu, kwiaty żeńskie pojedynczy słupek z trójgraniastą zalążnią i trójdzielnym, pędzelkowatym znamieniem. Kwitnie od maja do czerwca.

Owoc: Trójgraniasty orzeszek z czarnym, błyszczącym nasieniem, otoczony trzema skrzydełkami, które pełnią funkcję aparatu lotnego.

Część podziemna: Posiada zimujące kłącze i mięsisty, głęboki korzeń palowy.

Surowiec zielarski: Liście, korzenie.

• Herbatka ze szczawiu pomaga przy dolegliwościach wątroby i nerek.
• Naparem płucze się owrzodzoną jamę ustną, przemywa czyraki i trudno gojące zranienia.
• Korzenie szczawiu gotowane w wodzie lub surowe stosowane były w chorobach skórnych,
• Zewnętrznie, świeże, zmiażdżone liście szczawiu zwyczajnego można przykładać na stłuczenia i obrzęki skóry, oparzenia I i II stopnia, oraz do irygacji w upławach i zapaleniu pochwy.
• Ze względu na zawartość garbników szczawie stosowane są chętnie w pediatrii, jako środek przeciwbiegunkowy; zmniejszają nasilenie biegunki lub zatrzymują ją.
  
  

Skład chemiczny: Zawiera oprócz białka, węglowodanów, składniki mineralne takie jak wapń, żelazo i magnez. Ma także więcej witaminy C niż cytryna.

Sztuka kulinarna: Liście zawierające kwas szczawiowy są jadalne i używane w kuchni do przyrządzania zup, sosów i sałatek.

UWAGA: Zawiera szkodliwy dla zdrowia szczawian potasu jednowodny, który wiąże się z wapniem, tworząc nierozpuszczalny związek nieprzyswajalny przez organizm. Nie powinny go jeść osoby cierpiące na kamienie nerkowe, reumatyzm czy artretyzm.

Liściem wywabia się plamy z rdzy, pleśni i atramentu, usuwa zabrudzenia z pościeli, wikliny i srebra.