Gatunek rośliny z rodziny goździkowatych. Występuje w Europie, północnej Afryce i zachodniej Azji. W Polsce rośnie na obszarze całego kraju, najobficiej jednak w północno-wschodniej części kraju. Jest dość pospolity.

Siedlisko: pola, pastwiska, przydroża, siedliska ruderalne. Rośnie na słonecznych, słabo wapiennych i piaszczystych glebach.

Działanie

• Nieznaczne działanie rozkurczowe na mięśnie gładkie, zwłaszcza dróg moczowych; dość słabe działanie moczopędne, przy bolesnym parciu na mocz i skąpomoczu.
• Stosuje się w kamicy moczowej, przy jej powikłaniach wywołanych zakażeniem.
• Przetwory z połonicznika wywierają działanie przeciwbakteryjne na drobnoustroje znajdujące się w drogach moczowych, w tym również na szczepy oporne na antybiotyki i chemioterapeutyki.

Surowiec zielarski: Ziele

Skład chemiczny: Saponiny trójterpenowe – tzw. glabrozydy (11%), flawonoidy do 2,5% (np. hiperozyd, kwercetyna, narcyzyna), pochodne hydroksykumaryny ok. 0,2 (herniaryna, umbeliferon, skopoletyna), kwasy organiczne (m.in. kwas glikolowy, kwas glicerolowy), ślady olejku eterycznego, garbniki, sole mineralne.

Zbiór i suszenie: Od czerwca do października zbiera się rozkwitające rośliny o jednolitej zielonej barwie, ścinając je pod pierwszym rozgałęzieniem, bez najniższej części łodygi, zwykle zdrewniałej. Suszy się w miejscach zacienionych i przewiewnych.

UWAGA: Nie należy podawać połonicznika w ostrym zapaleniu kłębków nerkowych,krwiomoczu i ostrym nieżycie żołądka. Przetwory z połonicznika stosowane w zalecanych dawkach leczniczych nie wywierają działania szkodliwego. W dawkach większych mogą spowodować nud- ności.