Zwyczajowo nazywana także, psią rutą, absyntem, wermutem, bielicą piołunem. Gatunek rośliny z rodziny astrowatych . Piołun jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej. Występuje naturalnie na terenie Europy, Azji oraz Północnej Afryki. Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenił się także gdzieniegdzie w innych rejonach. W niektórych regionach Polski jest pospolity.

Skład chemiczny: Liście piołunu zawierają m.in. absyntynę (gorycz glikozydową), anabsyntynę i olejek lotny zawierający głównie tujon. Pite w formie nalewki lub palone, najczęściej jako ekstrakt, wykazują lekkie działanie psychodeliczne

• Pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego, zwiększa apetyt,
• Działa żółciopędnie i odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobaczym.
• Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry (wszy, świerzbowce), gdyż działa na nie toksycznie.
• Stosowany jako lewatywa zwalcza owsicę.
• Piołun w postaci naparu lub też jako-nalewkę ~stosuje się przy niestrawności, bezkwasowości żołądka, schorzeniach wątroby i zaparciach, zwłaszcza u ludzi starszych.
• Pomaga przy reumatyzmie, dnie.
• Przy początkach cukrzycy i z tym związanego złego samopoczucia praktyczna w użyciu i skuteczna jest nalewka z piołunu.
• Słaby napar z piołunu stosuje się również do lewatywy przeciw glistom i owsikom u dzieci, zaś mocniejszy odwar zewnętrznie do wcierania i okładów przeciw świerzbowcowi.

Surowiec zielarski: Ziele piołunu, liść piołunu. Piołun zawiera olejek lotny składający się głównie z tujonu i tujolu oraz azulenu, ponadto związki goryczkowe, flawonoidy i garbniki.

Dawniej dodawano wyciągów z piołunu do atramentu, by uchronić bardzo drogie wówczas książki przed myszami i owadami, oraz do uli dla ochrony pszczół przed pasożytami.

Używany był do barwienia wełny na różne odcienie zieleni