Gatunek paproci należący do rodziny paprotkowatych. Występuje w Azji, Ameryce Północnej i w Europie. W Polsce roślina dość pospolita. Występuje na całym niżu i w Karpatach, gdzie jest bardziej pospolita, niż na niżu. Występuje w świetlistych lasach, w skalnych szczelinach, na zboczach. Roślina objęta ścisłą ochroną gatunkową.

Pokrój: Roślina wieloletnia osiągająca wysokość do 60 cm.

Liście: Pojedynczopierzaste, zimotrwałe odziomkowe, wyrastające z kłącza na długim ogonku liściowym. Mają długość przeważnie 10-30 cm (wyjątkowo do 60). Zarodnie są dość duże, okrągłe i bez zawijki, rdzawożółego koloru. Pierścień zarodni z 10-20 zgrubiałymi komórkami. Duże kupki zarodni prześwitują przez liście. Rośliny zarodnikują od lipca do września.

Kłącze: Jasnobrunatne, czołgające się, pokryte bliznami i lancetowatymi lub szczeciniastymi łuskami o długości 3-4 mm po obumarłych liściach. Ma słodkawy smak.

• Wywar z kłączy paprotki zwyczajnej stosowany jest w leczeniu chorób wątroby i pęcherzyka żółciowego, suchego kaszlu i nieżytu oskrzeli.
• Jest bardzo skutecznym lekiem żółciopędnym, wykrztuśnym, słabo przeciwrobacznym i przeczyszczającym.
• Wywar z paprotki korzystnie wpływa na proces trawienia i stosowany jest w leczeniu astmy, nieżytów dróg oddechowych, chorób śledziony, robaczycy i reumatyzmu.
• Kłącze paprotki zwyczajnej działa toksycznie na pasożytnicze robaki jelitowe.
• Paprotka jest składnikiem kapsułek na powiększenie penisa, dzięki temu składnikowi organizm łatwiej przyswaja lek i zwiększa działanie afrodyzjakowe tego typu preparatów.
• W medycynie ludowej kłącze paproci używano do leczenia gruźlicy.

W przypadku dolegliwości wątroby i pęcherzyka żółciowego, suchego kaszlu i nieżytu oskrzeli stosujemy wywar z kłączy paprotki zwyczajnej, jedną łyżeczkę rozdrobnionego suszu zalewamy jedną szklanką wody i gotujemy od momentu zawrzenia przez 10 minut. Po upływie tego czasu mieszankę przecedzamy i pijemy 2 razy dziennie po ¼ szklanki.