Gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych. Pochodzi z Europy i Azji Środkowej, rozprzestrzenił się też gdzieniegdzie poza obszarem swojego rodzimego występowania. Siedlisko: świetliste zarośla, koryta potoków, polany.
Pokrój: Jedna z większych bylin, osiągająca wysokość do 2,4 m.
Łodyga: Gruba, wzniesiona, bruzdowana, u góry rozgałęziona i wełnista. Pod ziemią roślina posiada bulwiaste kłącze.
Liście: Liście łodygowe lancetowate, prawie bez ogonków, nierówno karbowane. Liście odziomkowe natomiast jajowate i duże, osadzone na długich ogonkach. Na spodniej stronie są filcowate.
Kwiaty: Złotożółte koszyczki kwiatowe o średnicy do 8 cm, zebrane w wiechę. Zewnętrzne listki okrywy są liściaste, jajowate, wewnętrzne mają łopatkowaty kształt i są tępo zakończone. Wewnętrzne kwiaty w koszyczku rurkowe, zewnętrzne języczkowe. Kwiaty języczkowe mają długość 3-4 cm. Płatki korony są wąskie i lekko wygięte ku górze. Języczki brzeżnych kwiatów są równowąskie i dłuższe od okrywy. Puch kielichowy złożony z pojedynczych włosków w jednym szeregu. Kwitnie od czerwca do września.
Surowiec zielarski: Kłącze z korzeniami
Skład chemiczny: Olejek eteryczny do 3,5%, fitosterole, inulina do 40%, sole mineralne.
Działanie
-
Ma też właściwości żółciopędne i żółciotwórcze.
-
Wyciąg z korzenia omanu, po podaniu doustnym, rozrzedza wydzielinę zalegającą w górnych drogach oddechowych, przywraca naturalny ruch nabłonka rzęskowego i pobudza odruch wykrztuśny. Równocześnie zmniejsza się nasilenie ataków kaszlu.
-
Znaczenie ma również działanie przeciwbakteryjne surowca niszczące drobnoustroje (obficie rozwijające się w zakażonej jamie ustnej i gardle), które wytwarzają toksyny uszkadzające naczynia włosowate i wzmagające stan zapalny.
-
Surowiec działa na przewód pokarmowy i niektóre narządy wewnętrzne. Ze względu na fermentacji. gorzki smak, pobudza nieznacznie wydzielanie soku żołądkowego, zwiększa również w małym stopniu, ilość wytwarzanej żółci, poprawia i reguluje czynności trawienne, zapobiega nadmiernej nadmiernej fermentacji.
-
Stwierdzono, że korzeń omanu ma słabe właściwości przeciwrobaczycowe.
-
Stosowany przy zapaleniu nerek i dróg moczowych.
