Mięta lekarska. Gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych. Kwitnie od lipca do sierpnia.
Pokrój: Zielna roślina o pokroju krzewiastym do 90 cm wysokości, wytwarzająca poziome kłącza tuż pod poziomem gruntu (białe) lub powierzchniowe (zielone) (w zależności od wilgotności podłoża).
Łodyga: Wzniesiona, gałęzista (rozgałęziająca się w okółkach liści), 4-kanciasta, o rzadkim owłosieniu na kantach, zielona do brunatnobrązowej w zależności od odmiany, o pustych międzywęzłach lub wypełnionych rzadką parenchymą.
Liście: Ulistnienie nakrzyżległe, liście na wyraźnych, krótkich ogonkach, lancetowatojajowate do podługojajowatych, zaostrzone, nierównomiernie ostro piłkowane. Z wierzchu ciemnozielone, spodem jaśniejsze, z obu stron gruczołkowato, żółto kropkowane.
Kwiaty: W nibyokółkach, zebrane w kątach liści, tworzące nibykłos o walcowatym kształcie. Kwiaty drobne, 5-6 mm długości, obupłciowe lub tylko słupkowe, różowe, czerwonawe do liliowych, kielich rurkowaty o 5 ząbkach, 10-12 nerwowy, lekko bruzdkowany od wystających nerwów i gruczołkowato kropkowany. Pręciki cztery, fioletowe, krótsze od korony.
Owoce: Rozłupnia rozpadająca się na cztery rozłupki.
Surowiec zielarski: Liść mięty pieprzowej którego głównymi składnikami są: olejek miętowy, kwas askorbinowy (25 mg%), karoten (do 40 mg%), rutyna (14 mg%), apigenina, betaina, kwas oleanowy i ursulowy.
Przetwór: Olejek miętowy; w skład którego wchodzą: mentol (monoterpen), który oddziałuje na receptory zimna, wywołując uczucie chłodu; mentofuran, menton, octan mentylu, walerianian mentylu, felandren, pinen, cyneol, piperyton, jasmon, garbniki (6-12%), flawonoidy.
Działanie
-
Liście zwiększają wydzielanie soku żołądkowego, pobudzają wytwarzanie żółci, usprawniają pracę jelit.
-
Stosowane są jako środek wiatropędny, przy zaburzeniach trawienia, w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych.
-
Działa rozkurczowo na mięśnie gładkie, bywa więc pomocna w dolegliwościach menstruacyjnych.
-
Mają także właściwości przeciwbakteryjne i nieznacznie uspokajając, pomocna w leczeniu bezsenności, migreny, nerwobóli i drgawek nerwowych.
-
Napar z mięty może być stosowany na obrzęki i owrzodzenia oraz bóle ucha.
-
Potwierdzono właściwości dezynfekujące i lekko znieczulające.
-
Olejek miętowy ma podobne, ale silniejsze działanie, szczególnie jako środek odkażający i uspokajający.
-
Stosowany zewnętrznie w nieżycie nosa, do inhalacji przy nieżytach gardła i oskrzeli.
-
Stanowi także składnik preparatów do użytku wewnętrznego przy zapaleniu dróg żółciowych i w schorzeniach wątroby lub jelit.
-
Olejek eteryczny z mięty pieprzowej jest również pożyteczny w leczeniu problemów skórnych takich, jak opryszczka lub grzybica wywoływana przez dermatofity.
