Gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny różowatych. Występuje w Afryce Północnej, Azji, Europie, a jako gatunek zawleczony również w Australii i na Nowej Zelandii. W Polsce jest pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Rośnie pospolicie w lasach liściastych i mieszanych, zaroślach, rowach, zrębach, śmietniskach. Nazwy ludowe: kuklik goździk, ziele goździkowe, benedykt.
Kłącze: Czerwonobrunatne, stożkowate. Ma gorzki smak i zapach podobny do goździków.
Łodyga: Wyprostowana, sztywna, miękko owłosiona. Wysokość 30-60 cm.
Liście: Wyrastające na długich szypułkach, miękkoowłosione, dolne – przerywano-lirowato-pierzaste, górne trzylistkowe.
Kwiaty: Żółte, w czasie kwitnienia wzniesione do góry, kielich z kieliszkiem. Płatki korony pięciokrotne, odwrotnie jajowate u nasady klinowate, bez dłuższego paznokcia. Są przedprątne, zapylane przez owady, które przylatują do nektaru wydzielanego przez zielony pierścieniowaty miodnik. Kwitnie od maja do września.
Owoce: Niełupki krótko haczykowato owłosione.
Surowiec zielarski: Korzeń; zawiera geinę (glikozyd), garbniki (do 30%), kwasy organiczne (galusowy, kawowy, chlorogenowy), flawonoid, eugenol (olejek eteryczny).
Działanie:
- Jako środek przeciwbiegunkowy, wzmacniający, ściągający i antyseptyczny w chorobach żołądka i malarii.
- Używany do płukania jamy ustnej, by wzmocnić dziąsła i zęby.
- Ma działanie antyseptyczne.
Kłącze używane jest do aromatyzowania niektórych gatunków likierów i piw.
Odwar z korzenia kuklika nadaje wełnie trwały, rudawozłoty kolor.
