Gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Występuje w całej Europie, w środkowej Azji oraz północnej Afryce. Została naturalizowana i jest uprawiana także w Australii i obydwu Amerykach. W Polsce jest rośliną pospolitą. Siedlisko: Łąki kośne, przydroża, pola, jasne lasy, na żyznych glebach, miejsca trawiaste.

Łodyga: Podnosząca się lub wzniesiona o długości dochodzącej do 50 cm. Jest przylegająco owłosiona i często czerwono nabiegła.

Liście: 3-listkowe, jajowate lub eliptyczne, całobrzegie listki, przeważnie plamiaste. U nasady liści występują owłosione i szydłowato zakończone, błoniaste przylistki, często zrośnięte z ogonkiem liściowym.

Kwiaty: Motylkowe, jasnopurpurowe, pachnące, w główkach kulistych lub jajowatych, znajdujących się przeważnie po 2 na jednej łodydze. W 10-nerwowej i owłosionej z zewnątrz rurce kielicha występuje pierścień włosków. Kwitnie od maja do września.

Owoc: Nieduży, zawierający jedno tylko nasiono strąk.

Korzeń: Ma palowy korzeń sięgający nawet do 1,5 m w głąb. W powierzchniowej warstwie gleby tworzy on liczne i długie rozgałęzienia.

Skład chemiczny: Zarówno ziele koniczyny czerwonej jak i jej kwiaty obfitują we flawonoidy, antocyjany i fenolokwasy (salicylowy i kumarowy). Zawierają także niewielkie ilości olejków eterycznych, garbników karotenu oraz witaminy C i E.

• Wyciąg z koniczyny czerwonej ma działanie wykrztuśne i łagodzące stany zapalne oskrzeli,
• Stwierdzono działanie tonizujące, uspokajające, przeciwzapalne, słabo moczopędne i przeciwskurczowe.
• Zioło ma również właściwości pobudzające wątrobę i pęcherzyk żółciowy co wpływa pozytywnie na trawienie.
• Napar z kwiatów koniczyny zaostrza apetyt i łagodzi zaparcia.
• Medykament stosowany zewnętrznie łagodzi swąd i powierzchowne bóle.
• Odwar z koniczyny łąkowej można wykorzystać do płukania jamy ustnej i gardła.
• W medycynie holistycznej (całościowej) koniczyna łąkowa wykorzystywana jest do przygotowania organizmu do pozostałych zabiegów. Okłady stosuje się podczas leczenia łuszczycy, swądu i egzemy, a także ropni i poparzeń(również u dzieci).

Podobnie jak w przypadku innych ziół napar z koniczyny łąkowej przygotowuje się zalewając wrzątkiem łyżkę suszonych kwiatów. Napój parzy się pod przykryciem przez 15minut i pije po szklance 3 razy dziennie. Głównym jego zastosowaniem są nieżyty górnych dróg oddechowych i zaburzenia pokarmowe.

Do 0,5 litra wody wrzącej wsypuje się 1,5 łyżki rozdrobnionego ziela koniczyny. Wodę dalej gotuje się pod przykryciem przez 15minut, a następnie odstawia się do wystudzenia. Jeśli chodzi o leczenie nieżytów górnych dróg oddechowych, problemy z zaparciami albo zaburzenia pokarmowe odwar z ziela koniczyny pije się 3 razy dziennie po pół szklanki przed jedzeniem. Odwar można wykorzystać też do płukania jamy ustnej i gardła oraz do sporządzania okładów na swędzącą skórę, oparzenia i stłuczenia.

Do sporządzenia nalewki będziemy potrzebować 0,5 litra czystej, 40% wódki i 100g suszonych kwiatów koniczyny łąkowej. Kwiaty zalewamy wódką i odstawiamy do ciemnego pomieszczenia na 2 tygodnie. W tym czasie codziennie wstrząsamy nalewką. Po upłynięciu dwóch tygodni zioła odcedzamy i wyciskamy. Nalewkę rozcieńczamy dwoma szklankami przegotowanej wody i przelewamy do ciemnej butelki i wstawiamy do lodówki.
Przy dolegliwościach trawiennych, zapaleniu gardła bądź jamy ustnej nalewkę pije się po 2-6 ml (mała łyżeczka) trzy razy dziennie. Nalewka z koniczyny działa także tonizująco i uspokajająco.