Gatunek rośliny jednorocznej należący do rodziny selerowatych. Pochodzi znad Morza Śródziemnego, lecz zaaklimatyzował się też w krajach chłodniejszych. W Polsce jest uprawiany, rzadko zdziczały.

Łodyga: Wzniesiona, rozgałęziona, żebrowana, naga, do 70 cm wysokości. Cała roślina wydziela zapach pluskiew.

Liście: Dolne pojedyncze, długoogonkowe, klapowe, o szerokich działkach; górne podwójnie pierzastodzielne, o działkach równowąskich, podobnych do kopru.

Kwiaty: Jasnoróżowe lub białe, drobne, zebrane w baldachy złożone wyrastające na końcach rozgałęzień. Roślina miododajna. Kwiaty 5-krotne z 1 słupkiem i 5 pręcikami. Kwitnie od czerwca do lipca.

Owoce: Kulista rozłupka, o średnicy 3–7 mm, złożona z dwu złączonych niełupek, o wężykowatych żeberkach. Młode owoce zielone, przed dojrzewaniem różowieją, a dojrzałe przybierają barwę żółtawą.

Korzeń: Cienki, palowy, słabo rozgałęziony.

Surowiec zielarski: Z owoców kolendry otrzymuje się w procesie destylacji olejek eteryczny, którego głównym składnikiem jest fitoncyd linalol.

Działanie:

• Zawarte w kolendrze olejki lotne i związki białkowe pobudzają trawienie, znoszą stany skurczowe przewodu pokarmowego oraz mają właściwości wiatropędne.
• Kolendra polecona jest przy chorobach i schorzeniach przewodu pokarmowego, w schorzeniach wątroby i pęcherzyka żółciowego.
• Właściwości rozkurczowe; wiatropędne; pobudza wydzielanie soku żołądkowego; wzmaga łaknienie; rozpuszcza cholesterol.

Roślina przyprawowa: Stanowi pospolitą przyprawę kuchenną. W kuchni nasiona używane są jako dodatek do ciast (szarlotki), pierników i kruchych ciasteczek, a także do przyprawiania sosu pomidorowego, sałatek oraz ryżu. Świeże listki kolendry są popularną przyprawą w wielu kuchniach azjatyckich oraz w kuchni portugalskiej, gruzińskiej i marokańskiej.