Gatunek rośliny z rodziny sandałowcowatych. Występuje na terenie niemal całej Europy oraz w południowej i zachodniej Azji. W Polsce gatunek często spotykany. Zasiedla drzewa, które ukończyły co najmniej 20 lat.

Pokrój: Krzewinka zimozielona, o kształcie kulistym, osiągająca 1 m średnicy.

Łodyga: Zielona, niekorkowaciejąca, rozgałęziająca się pseudodychotomicznie (nibywidlasto).

Korzenie: Rozbudowany system ssawek rozrastający się w gałęziach drzewa dostarcza roślinie wody i soli mineralnych. System ssawek składa się ze ssawek biegnących między korą i drewnem oraz odgałęzień wtórnych wrastających w drewno.

Liście: Grube i skórzaste, szerokolancetowate, tępo zakończone, nakrzyżległe. Zrośnięte nasadą po 2. Przez większą część roku intensywnie zielone, zimą przybierają odcień oliwkowy (są zimotrwałe).

Kwiaty: Roślina dwupienna z jednopłciowymi kwiatami, niezdolna do samozapylenia. Kwiaty są żółtawe i niewielkie (2–3 mm średnicy), zebrane w grupy usytuowane w rozwidleniach gałązek. Kwiaty mają miłą woń i wydzielają duże ilości nektaru.. Jemioła kwitnie od lutego do kwietnia.

Owoce: Białe (u niektórych podgatunków żółtawe), okrągłe (u niektórych podgatunków jajowate) nibyjagody z niewielkimi owocami właściwymi ("nasionami") w środku, w grupach po 2–6. . "Owoce" utrzymują się na gałązkach przez całą zimę.

Skład chemiczny: Flawonoidy, aminy (m.in. cholina, histamina), trójterpeny, kwasy organiczne (m.in. kwas kawowy, ferulowy, betulinowy, oleanowy, ursolowy), wiskotoksyny (0,05–0,1%), syrengininę i jej glikozydy. Zawartość poszczególnych składników jest zmienna, co wiąże się ze zróżnicowaniem drzew, na których jemioła pasożytuje oraz warunkami pogodowym

Surowiec zielarski: Młode pędy i liście.

Zbiór: Przeprowadza się od jesieni do wiosny, odrzucając najgrubsze łodygi. Schnie bardzo powoli, przez kilka tygodni (temp. do 30ºC). Surowiec łatwo nasiąka wilgocią i czernieje.

• Wyciąg z pędów i liści stosuje się pomocniczo w leczeniu choroby nadciśnieniowej, ponieważ obniża ciśnienie tętnicze krwi, działając bezpośrednio na serce.
• Stosowany przy podwyższonym ciśnieniu krwi lub jego zmianach pod wpływem bodźców psychicznych, w okresie pokwitania, pomocniczo przy miażdżycy .
• Korzystnie działa w nadciśnieniu, miażdżycy (skleroza), w zawrotach głowy, przyspieszonym biciu serca, uderzeniach krwi do głowy, oraz przedłużających się, zbyt obfitych miesiączkach.
• Zewnętrznie stosuje się wyciąg z ziela jemioły do kąpieli i tzw. nasiadówek w chorobach kobiecych.

2 łyżki stołowe ziela jemioły zalać 2 szklankami wody o temperaturze pokojowej i ogrzewać pod przykryciem przez pół godziny (nie dopuszczać do wrzenia). Przecedzić, pić 3 razy dziennie po ¼ szklanki odwaru.

UWAGA: Stosować tylko wedle wskazań lekarza! Jemioła jest środkiem silnie działającym, może wywołać wymioty, kolki, a nawet majaczenia i drgawki.