Gatunek rośliny uprawnej z rodziny imbirowatych. W stanie dzikim obecnie nie występuje.

Łodyga: Pędy płonne osiągają wysokość od 80 cm do 100 cm. Pędy kwiatowe krótsze, łuskowate i bezlistne.

Liście: Duże, lancetowate, długimi pochwami obejmujące łodygę. Wyrastają w dwóch rzędach.

Kwiaty: Zebrane w kłosowate kwiatostany. Mają barwę zielonkawożółtą z fioletową. Są to kwiaty grzbieciste o bardzo małym kielichu i kolorowe, trzykrotnie wciętej koronie z żółtymi płatkami i fioletową warżką.

Korzeń: Grube, mięsiste kłącze o jasnobrązowej barwie. Jest silnie rozgałęzione i pokryte łuskowatymi liśćmi.

• Działa korzystnie na procesy trawienne i układ krążenia.
• Łagodzi bóle żołądkowe i zębów, wzmaga apetyt.
• Pobudza układ odpornościowy organizmu.
• Pomaga przy przeziębieniach, kaszlu, nieżytach gardła i oskrzeli.
• Zapobiega mdłościom.
• Obniża stężenie cholesterolu we krwi.
• Dezynfekuje jamę ustną.
• Podnosi poziom testosteronu.
• Jest uważany za afrodyzjak

Sztuka kulinarna: Imbir jest przyprawą znaną w wielu krajach świata. Używa się jej głównie w kuchniach azjatyckich. Ma specyficzny, silny aromat z odświeżającą, nieco słodkawą nutą, zaś w smaku jest palący i lekko gorzki. Ów ostry smak i zapach zawdzięcza dużej ilości olejków eterycznych: gingerolu, zingeronu i citralu.

Młode, sześciomiesięczne kłącza można spożywać jak warzywo, kandyzować lub konserwować w syropie cukrowym. Starsze, dziewięciomiesięczne kłącza suszy się i używa jako przyprawy do pierników, biszkoptów, zup, pieczonego mięsa, a także do deserów i kawy. Imbiru używa się do produkcji parkina oraz piwa typu ginger ale. Z imbiru można również robić wino. Wraz z chmielem i innymi przyprawami jest używany do produkcji miodów pitnych korzenno-ziołowych.

Wartości odżywcze (w 100 g produktu):