Gatunek typowy dla rodzaju dębów, obejmującego drzewa liściaste z rodziny bukowatych . Występuje w Europie (z wyjątkiem północnej Skandynawii) oraz południowo-wschodniej Azji. W Polsce bardziej pospolity od dębu bezszypułkowego.

Pokrój: Osiąga wysokość od 20 do 40, rzadko nawet do 50 m.

Pień: Krótki pień dochodzący do 2-3 m średnicy, konary są grube, nisko osadzone i rozłożyste

Pąki: Pąki skrętoległe (2/5), jajowate, na wierzchołku słabo zaostrzone. Łuski są brązowe, czarno obrzeżone, na końcach czarne, szaro owłosione. Pąk szczytowy otoczony jest zwykle kilkoma pąkami bocznymi, które osadzone są na pędzie płytko i wyraźnie odchylone są od pędu

Liście: Ułożone są skrętolegle. Mają blaszkę liściową nieregularną, odwrotnie jajowatą. Osiągają 5-18 cm długości. Na Liście są skórzaste, nagie Ogonki liściowe są krótkie i pozbawione bruzdy na grzbietowej stronie.

Kwiaty: Wiatropylne, rozdzielnopłciowe. Kwitną od końca kwietnia do końca maja równocześnie z rozwojem liści. Kwiaty męskie – długie i wiotkie, luźno zwisające kotki zgrupowane po kilka sztuk i wyrastające z pąków bocznych zeszłorocznych pędów. Kolor żółtawozielony. Kwiaty żeńskie – mało widoczne, drobne, kształt cebulkowaty. Zebrane po kilka na długiej szypułce wyrastają na pędach tegorocznych.

Owoce: Orzechy potocznie nazywane żołędziami, Najgrubsze zazwyczaj w połowie długości. Znamię płaskie, szczyt słabo zaostrzony. Osadzone są w półokrągłych miseczkach (kupula).

• Odwar stosuje się do płukanek, okładów i obmywań przy stanach zapalnych skóry, błon śluzowych, nadmiernej potliwości, odmrożeniach i lekkich oparzeniach.
• Spożywane doustnie niszczą drobnoustroje jamy ustnej i przewodu pokarmowego, m.in. pałeczki okrężnicy, duru, czerwonki, a nawet prątki gruźlicy.
• Niszczą bakterie oporne na działanie antybiotyków.
• Posiada właściwości ściągające, przeciwzapalne, bakteriobójcze oraz przeciwbiegunkowe.
• Wywary przynoszą ulgę w upławach oraz w stanach zapalnych żylaków odbytu.
• Jego korę stosuje się w stanach zapalnych jamy ustnej i dziąseł oraz do przemywania wrzodów i ran, skutecznie leczy choroby skóry i wzmacnia ciemne włosy.
• Surowiec nie wykazuje działania alergizującego. 

Dawkowanie: Doustnie w odwarach stosuje się dawki jednorazowe w ilości 3g na dobę. Zewnętrznie używa się od 5 do 10 gramów surowca

UWAGA: Nie należy stosować doustnie w stanach zapalnych błony śluzowej żołądka i łącznie z preparatami zawierającymi alkaloidy, sole żelaza i magnezu..

Zbiór i suszenie: Korę zdejmuje się (nacinanie tylko nierdzewnym nożem) na wiosnę przed rozwojem liści z młodych gałęzi (mających 3-5 lat), o grubości do 4 cm, posiadającą lśniącą korę. Surowiec pozyskiwany jest przy okazji zrębów, trzebieży i prześwietlania młodych lasów. Kora suszona jest w temperaturze do 35 °C w cieniu[. Czas przechowywania – do 2 lat.

Surowiec zielarski: Kora dębu. Kora dębu jest typowym surowcem garbnikowym.