Gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Rodzime obszary jego występowania to Europa, znaczna część Azji oraz Algieria i Tunezja. W Polsce gatunek pospolity. Ma intensywny zapach. Siedlisko: zarośla, przydroża, brzegi wód, także zbocza górskie.

Łodyga: Silnie rozgałęziona, osiąga wysokość 50 – 240 cm.

Liście: Pierzastodzielne, z wierzchu ciemnozielone, od spodu białawe i filcowate. o odcinkach jajowatych lub podłużnych, szerokości 0,2 – 1 cm, głęboko i dość rzadko piłkowanych.

Kwiaty: Koszyczki jajowate, szaro wełnisto owłosione, wielkości 3–4 mm, zebrane w gęste wiechy na szczytach łodyg. Kwiaty żółtawe do czerwonobrązowych. Kwitnie od lipca do września.

Surowiec zielarski: Pędy kwiatowe zbierane w lipcu lub sierpniu w czasie kwitnienia (najbardziej wartościowe). Czasem także kłącze - korzeń.

UWAGA: Roślina trująca w większych ilościach jest toksyczna. Roślina lecznicza: O podobnym działaniu do bylicy jest piołun, tylko znacznie słabszym.

• Wzmaga apetyt, pobudza cały układ trawienny do aktywniejszego działania i reguluje przemianę materii.
• Ze względu na swe właściwości rozkurczowe usprawnia funkcjonowanie woreczka żółciowego wątroby a także pęcherza.

Napar

Sporządza się zalewając pełną łyżkę suszu lub też świeżego surowca szklanką wrzątku. Po ostudzeniu pić po pół szklanki dwa razy dziennie.

Sztuka kulinarna: Używana jako przyprawa do potraw mięsnych.