Gatunek rośliny z monotypowego rodzaju bobrek należącego do rodziny bobrkowatych. Jest szeroko rozprzestrzeniony na całej półkuli północnej; występuje w Azji, Europie, Ameryce Północnej i w Maroku. W Polsce występuje na terenie całego niżu, niezbyt pospolicie. Rośnie na torfowiskach i mokrych łąkach, na bagnach i w rowach

Łodyga: Prosto wzniesiona, naga i bezlistna. Pod ziemią grube, pełzające kłącze.

Liście: Ulistnienie skrętoległe, liście tylko odziomkowe, zanurzone w wodzie. Są skórzaste, ciemnozielone, całobrzegie, potrójne na długich ogonkach o bardzo gorzkim smaku.

Kwiaty: Białoróżowe, zebrane w gęste, zwężające się ku szczytowi grona na długiej, bezlistnej szypułce (10-30 cm) bocznie wyrastającej z kłącza. Kielich 5-dzielny, lejkowato-dzwonkowaty. Korona biała lub różowa, o pięciu odgiętych do tyłu płatkach pokrytych wewnątrz licznymi włoskami. 1 słupek z długą szyjką i dwudzielnym znamieniem, pręcików zwykle 5 o fioletowych pylnikach. Kwitnie od czerwca do września.

Owoc: Kulisto-jajowata torebka o długości do 13 mm zawierająca drobne nasiona brązowej barwy.

Surowiec lekarski: Liście (zawartość: gorycze, glikozydy, garbniki oraz składniki mineralne, głównie jod, żelazo i mangan).

Działanie:

• Liść bobrka ma właściwości przeciwszkorbutowe, przeciwmigrenowe i przeciwczerwiowe. Działa oczyszczająco.
• Pobudza przywspółczulny układ nerwowy, spowalnia współczulny układ nerwowy.
• Ma właściwości przeczyszczające, sprzyja menstruacji, wzmacnia organizm, pobudza wydzielanie soku żołądkowego i kwasu solnego.
• Poprawia samopoczucie psychiczne, działa przeciwzapalnie, żółciopędnie. Wzmacnia działanie gruczołów wydzielania wewnętrznego.
• Przeciwdziała zaparciom, wzdęciom, zapobiega niedomogom wątroby.
• Napary zalecane są przy: anemii, braku apetytu, dermatozie, gorączce naprzemiennej, niestrawności.
• Przy krzywicy, szkorbucie, reumatyzmie, migrenach po posiłkach, nieregularnej menstruacji, pasożytach jelitowych, osłabieniu ogólnym.
• W medycynie francuskiej używa się bobrka jako tytoniu papierosowego o działaniu przeciwastmatycznym.
• W homeopatii stosowany w bólach głowy, reumatyzmie.

Zbiór i konserwacja: Zbiór surowca w maju i czerwcu (można zebrać drugi raz w drugiej połowie lata). Liście bez ogonków układa się w cienką warstwę, suszy w miejscach zacienionych w warunkach naturalnych lub w suszarni w temp. do 40oC.

Skład chemiczny: Irydoidy o smaku gorzkim (loganina, swerozyd, mentafolina, sekologanina, foliamentyna), garbniki, fenolokwasy, flawonoidy, saponiny, niewielkie ilości gencjaniny.