Gatunek rośliny z rodziny selerowatych. Występuje niemal w całej Europie oraz w północnej i południowo-zachodniej części Azji. W Polsce jest pospolity. Roślina ciepłolubna. Roślina przedprątna, kwitnie od czerwca do września, zapylana jest przez owady.

Łodyga: Wzniesiona, w górze bezlistna albo niemal bezlistna, krótko owłosiona w dolnej części, rozgałęziająca się. Wysokość 30-60 cm i jest delikatnie kreskowana wzdłużnie. Wyrasta z czołgającego się, poskręcanego i rozgałęzionego kłącza. Wewnątrz jest ono zabarwione na niebiesko w związku z zawartością azulenu.

Liście: Przeważnie pojedynczo-pierzaste, czasami tylko podwójnie-pierzaste. Składają się z 3-6 par nagich lub krótko owłosionych listków. Liście odziomkowe o odcinkach jajowatych lub okrągławych, nierówno ząbkowanych, siedzące. Liście łodygowe o odcinkach pierzastodzielnych i równowąskich.

Kwiaty: Zebrane w baldach złożony mający 5-20 szypułek. Brak pokryw, pokrywek przeważnie również; jeśli występują to w formie szczątkowej. Słupki o szyjkach krótszych od zalążni. Kwiaty drobne, przeważnie białe, czasami różowe. Płatki owłosione są na całej powierzchni, brzegiem orzęsione.

Owoc: Rozpada się na dwie, nagie i jajowate rozłupki o długości ok. 2 mm, rozsiewane przez wiatr.

Surowiec zielarski: Kłącze i korzenie. Wykopuje się je albo na wiosnę, albo na jesieni. Po wysuszeniu bezwzględnie powinny być przechowywane w szczelnie zamkniętych pojemnikach. Zawiera on m.in. olejek eteryczny (o swoistym i niezbyt miłym zapachu), furanokumaryny i sporo garbników. Podobne własności lecznicze mają również kłącza i korzenie biedrzeńca większego.

• Kłącze i korzenie biedrzeńca są środkiem wykrztuśnym oraz rozkurczowym.
• Zaleca się je w astmie.
• Przy schorzeniach górnych dróg oddechowych.
• Przy wzdęciach, biegunce, bólach żołądka spowodowanych przejedzeniem.
• Przy zapaleniu pęcherza moczowego, kamicy moczowej i dnie.
• Stosowany w schorzeniach górnych dróg oddechowych (pobudza naturalne mechanizmy wydzielnicze błon śluzowych, zapobiega zaleganiu wydzieliny i ułatwia jej odksztuszanie).
• W zaburzeniach czynności przewodu pokarmowego (niedostateczne wydzielanie soku żołądkowego, wzdęcia, brak apetytu), schorzeniach nerek i pęcherza moczowego.

Odwar: Z połowy łyżeczki do herbaty drobno pokruszonych korzeni, które zalewa się 1 szklanką wody i gotuje pod przykryciem przez 5 minut od momentu zawrzenia. Ów odwar pijemy w niewielkich dawkach, po 1 – 2 łyżek stołowych dwa razy dziennie. W tym miejscu uwaga: dawkowania należy przestrzegać bardzo ściśle, bowiem zbyt wielkie ilości leku bardzo niekorzystnie wpływają na nerki. Tego samego odwaru używa się także i zewnętrznie, do przemywań gardła i skóry w ich stanach zapalnych.

Zbiór i konserwacja: Korzeń wykopuje się wczesna wiosną lub jesienią, suszy w warunkach naturalnych lub w suszarni ogrzewanej w temp. do 35oC.

Skład chemiczny: Olejek eterycznego furanokumaryny kumaryny fenolokwasy garbniki trójterpeny.